حکایت این روزهای آغازین...
حکایت خاصی نیست...
سال تحویل شد ولی تحولی در ما رخ نداد.
یعنی در من و بعضیها...
جدیدا دلم از دست این بعضیها خیلی می گیرد...می شکند... دلم میخواهد شکایت شان را بخدا بکنم.
موقع لحظه تحویل سال خونه مرتب بود... ظرفها شسته بود. همه لباس نو و تمیز پوشیده بودند.
ولی از اون لحظه تا حالا تنها چیزی که مرتب مونده کاسه سماقه!
خوب میشود حرفهای قشنگتری بنویسم... حرفهایی شایسته وبایسته...
اما خوبتر میشود اگر اینجا آدمها با هم کمی فقط کمی مهربان تر بشوند !
تا دل من نگیره که مجبور بشم در سجاده ام حرف شکسته وناجور بزنم؟
قرار نیست من احترام کسایی را بگیرم که احترام خودشان را هم نمی گیرند!
راستی چرا همه چیز از مد می افتد الا گستاخی؟ الا حرف ناسزا زدن؟ باقی بماند...
یک چیزایی هست که آدم حتی نمیتونه بخدا بگه!
خوب گاهی مردن بد نیست. چی میشه آدم برای یک هفته بمیره وبعد دوباره زنده بشه؟
چی میشه آدم پاییز بشه... بعد زمستون بعد بهار و بعد همیشه بهار بمونه؟
کاش میشد فقط کمی ، کمی مرد و زنده شد!
عادت به روضه کرده دلم روضه خوان کجاست
صاحب عزای فاطمه، آن بی نشان کجاست
قربان اشک روز و شب چشم خسته ات
مولا فدای مادر پهلو شکســــته ات
التماس دعا
شهادت گل یاس در کویر ناسپاس بر عاشقان با احساس تسلیت باد