حلزون های خانه به دوش
کتاب حلزون های خانه به دوش شهید آوینی حاوی مقالاتی از ایشان درباره روشنفکری و مدعیان روشنفکری وتبعات آن در فضای فرهنگی کشور در دوره زمانی ایشان است.
مقالاتی درباره عرفان، تجدد وتحجر،کار مطبوعاتی و ...
کتاب خوش خوانی است.
در فصل حلزون های خانه به دوش این کتاب به روشنفکران محافظه کاری اشاره می شود که درصدد هستند خود را نسل سومی معرفی کنند که دغدغه شان مسائل وهنجارهای فرهنگی واجتماعی جامعه است.
شهید آوینی در این مقاله پیرامون توخالی وهیچ بودن این ادعا توضیح می دهد. همچنین وجه تسمیه عبارت حلزون های خانه به دوش واین افراد را در ملاحضه کاری ومحافظه کاری آنان می دانند که بقولی آهسته می روند وآهسته می آیند که یک وقت... شاخ شان نزنند و در گزند نباشند؛
طوری زندگی می کنند که اگر نظام سیاسی کشور تغییر کرد و عوض شد، تمامیت وجودی اینان را خطری تهدید نکند و باز به نفاق خود ادامه دهند و در پشت نقاب بمانند.
افرادی ترسو و حزب باد...
حزب باد...
و اما اندر احوال بعضی از ما...
با آنکه ادعای روشنفکری نداریم... ادعای ارث و میراثی نداریم...مایی که خانه به دوش تر از حلزون ها هستیم.
گاهی از این آخور می خوریم گاهی از آن...
گاهی این وریم وگاهی آنور...
بعضیها یی که تفکرشان اینست که سعی می کنیم خوب زندگی کنیم و گناه نکنیم. حالا یا ته اش بهشته ومی ریم بهشت! یا می ریم جهنم! یاکه نه ... فوقش کلا آخرتی وجود نداشته باشه! ضرر که نمی کنیم... آدم خوب بودن که بد نیست!
بعضی هایی که هدف شان خوب بودن است اما خوب گاهی که بد میشوند، برای شان زیاد مهم نیست... و بدی را برای خود طوری تعریف کردند که نیاز به توبه ندارد!
و البته آدم هایی که معیارو تعریف شان از خوبی وبدی چیز دیگریست ...
خوب اینها هم همه حزب باد بودن است.. حزب شیطان.
حتما که نباید کفر آشکار داشت. همینکه تئوری وباور هایی که از دینت داری آنقدر سست باشد وآنقدر توخالی که با تلنگری از هم بپاشد.
طوری باشد که در مقابل خطر سریع جا خالی کنی و به حزب مقابل بپیوندی!
حتی گاهی خطر که هیچ در اوج آسودگی ... وقتی جهت سیزده به در، به پارک سرسبز محله تان رفته باشی...
...
حتما که نباید مقاله تند و پر از نقد درباره نظام حاکم کشور نوشت که! حتما که نباید مسجد آتش زد!
حتما که نباید ترک صلات و روزه خواری آشکار کرد... می توان روزه داشت و گناه کرد!
و اینک...
عصرانه سیزده به در ؛ تنهایی به در شد...
امیدوارم که با سیزده تنهایی ها، غم ها، بدی ها... نامهربانی ها به در شود.
باری گناه به در ... گناه به درک.... گناه به درکــــــــــــــ
