سلام بر احوال و روزهای مهمانی . سلام بر مولای زمان مان.
وسلام بر خدایی که همین نزدیکی است...
باری همه چیز از همین نزدیکی شروع شد... آنقدر نزدیک که ندیدنت شد عادت!
گاهی نمی شود که نمی شود. گاهی به صد مجادله ناجور می شود. گاهی سجده هایت طولانی و خیس ، گاهی دلت برای یک سجده خالی تنگ می شود.
گاهی می خوانی ونیستی ولی به حق نفس بعضی ها که هستن تو نیز هست می شوی ، گاهی نمی خوانی و نیستی و هیچکسی هم دور ورت نیست که به لطف نفس او تو نیز بود شوی...
گاهی دلت یک ذره می شود ،آب می شود و زیر آفتاب 90 درجه تابستان تبخیر
می شود و
آنگاه عطر کافور می پیچد...تازه میفهمی که تو خیلی وقت پیش مرده بودی و خبر نداشتی...
تو باران نمی شوی... وهل یرحم الزائل الا الدائم؟ مولای من؟
راستی مولای من انت المعافی ،الجواد ، الرازق و حواست هست انا المبتلی و البخیل و المرزوق ... و همه چی وهیچی؟
میان این همه این منم که هنوز متکبرم .
این است که میگویم تو باران نمی شوی... تو هنوز گیر خودت هستی... مگسی لازمی... لازمی تا حالت را جا بیارد!!!
تو باران نمی شوی...
